Alsof The Cure een middag had vrijgenomen om iets luchtigers te proberen. Once Upon A Time is wat je krijgt als Clan of Xymox besluit dat het leven niet alleen uit mistbanken, grafstenen en huilende synths hoeft te bestaan, maar ook uit… een klein zonnestraaltje door de zwarte gordijnen.
We horen een ritmische opbouw die bijna dansbaar is. Ja, dansbaar – althans, voor wie zijn benen ooit durft te strekken in een zwart-wit outfit. De baslijn rolt als een opgewekte postbode over een verlaten kerkhof, terwijl de gitaar flarden van romantiek uitstrooit alsof Robert Smith zelf even langskwam met een pluk haarlak en een knipoog.
En dan die stem. Nog steeds donker, maar iets minder graf. Het is alsof frontman Ronny Moorings zich even niet afvroeg wat de zin van het leven is, maar gewoon dacht: “Nou vooruit dan, één keer iets hoopvollers.” De tekst is vaag, natuurlijk – het is Clan of Xymox – maar het voelt alsof er ergens iets goeds gebeurt.
Toch blijft het Xymox: het sprookje eindigt niet met “en ze leefden nog lang en gelukkig”, maar eerder met “en toen was het weer maandag.” Maar ach, zelfs goths verdienen een vleugje licht.
Cijfer: 7,9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten