mehro – shouldn’t i give up
Cijfer: 6,3 | Hitpotentie: 5,2
Er zijn liedjes die je hart raken.
En dan zijn er liedjes die je trommelvlies vragen of het niet wat zachter mag.
mehro kiest voor het laatste.
Met een stemhoogte waar zelfs dolfijnen oorpijn van krijgen,
krijg je een dramatisch miniatuurlied,
waarin twijfel en zelfmedelijden langzaam uit de speakers sijpelen als lauwe sojamelk.
Het begint zacht. Te zacht.
En dan komt het moment dat hij omhoog schiet —
niet één keer, maar meerdere keren.
Zonder waarschuwing.
Alsof iemand in de studio per ongeluk helium heeft aangesloten op zijn microfoon.
Het klinkt allemaal erg gevoelig,
maar na twee minuten vraag je je af of je medelijden moet hebben
met mehro of met jezelf.
Want de tekst zegt het al: “shouldn’t I give up?”
En het eerlijke antwoord is: ja.
Vooral op dat laatste refrein.
De productie is prima — een beetje mistig, wat zacht gitaarspel,
de echo van een slaapkamer met LED-licht.
Maar als je het opzet tijdens een regenbui,
ga je na dertig seconden zelf naar buiten in je sokken.
Cijfer: 6,3
Hitpotentie: 5,2
🫥 Falset en fatalisme: de soundtrack van een opgestapelde zondagavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten