Het Ierse viertal van The Academic doet op “Bye Bye Baby” iets wat je eigenlijk alleen nog in romcoms uit 2007 hoort: ze klinken opgewekt over iets verdrietigs, met een refrein dat net iets te hard zijn best doet om je terug te fluiten naar de tijd van Myspace en low-rise jeans.
De gitaren zijn zonnig, het tempo vlot, en de melodie heeft iets wat je na drie keer luisteren meezingt – niet omdat het moet, maar omdat je brein besluit dat dit het enige is wat er nog binnenkomt na een dag doomscrollen. Maar dan komt de onvermijdelijke realisatie: dit nummer is verschrikkelijk gedateerd. Alsof het in een vergeten la lag bij Franz Ferdinand en per ongeluk is meegegeven aan de verkeerde band.
De tekst wil breekbaar zijn, maar blijft hangen in clichés. De titel “Bye Bye Baby” had ook zomaar een restje kunnen zijn van een afgewezen B-kant van The Kooks. Het probleem is niet dat het slecht is — het is erger: het is veilig. Dit nummer wil niemand tegen de schenen schoppen. Het wil je een drankje aanbieden, een knipoog geven, en dan anoniem verdwijnen in de Spotify Shuffle.
En dat is misschien wel het grootste bezwaar. Muziek hoeft niet altijd vernieuwend te zijn, maar als je klinkt alsof je vijf jaar achterloopt op een trend die al tien jaar dood is, dan blijft er weinig over dan een vriendelijk: “Bye Bye, inderdaad.”
🧃 Cijfer: 5,6
📻 Hitpotentie: 6,3 – Middelbare scholier zet dit op in de bus. Daarna nooit meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten