et begint nog hoopvol. Een bekende pianolijn. Je denkt: hé, daar komt ze, de comeback van Agnetha, via de achterdeur van YouTube of een Vlaamse studio. Maar zodra de eerste vocalen klinken, weet je het al: nee, dit is niet Stockholm, dit is Studio 100 in de vergetelstand.
Jessica Trocha en Sofie De Schryver doen hun best. Echt waar. Je hoort de inzet, de beleefdheid, het conservatoriumdiploma op hun stembanden geplakt. Maar wat je niet hoort: gelaagdheid, ABBA-glans, en bovenal: Agnetha. Of Frida. Of Benny. Of überhaupt enige vorm van Zweedse melancholie in glitterjasje.
De instrumentatie is klinisch. Alsof het door een AI is nagemaakt op basis van een karaokeversie van het origineel, terwijl de ziel ergens is blijven hangen in een IKEA-vestiging in Gent. Het voelt alsof ze heel hard proberen om je niet teleur te stellen – maar in dat krampachtige vermijden van fouten is elk sprankje magie verdwenen.
En dan die tekst... “And now you see another me, I’ve been reloaded, yeah.” In de mond van Agnetha: iconisch. In de mond van deze zangeressen: iets tussen een reclametekst voor een printer en een herstartende app. Er zit geen gevaar in. Geen hunkering. Alleen geluidsdicht enthousiasme.
📀 Cijfer: 5,3
📈 Hitpotentie: 4,2 – Te goed om slecht te zijn, maar te vlak om te beklijven. De ABBA-sound? Die is hier... zachtjes uitgefaded.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten