Peter Schilling leeft nog. Sterker nog, hij leeft op het podium alsof het 1983 is en de koude oorlog weer vers begint. “Die Wüste lebt”, zijn theatrale oase van synthpop en filosofisch geneuzel, krijgt in Frankfurt een live-versie die ergens tussen kitsch en kosmisch zweeft. De duinen van de Duitse popgeschiedenis worden nog eens omgeschept.
De band klinkt strak, alsof ze uit de toekomst zijn gestuurd om hun leider te ondersteunen op een missie naar Mars én Mannheim. Schilling zelf ziet eruit alsof hij net uit een capsule is gestapt — netjes, bezweet, half bezeten. Zijn stem? Niet perfect. Maar wat geeft het. De man meént het. Elke kameel in de woestijn van zijn teksten krijgt een schop richting het heelal.
De live-versie voegt wat toe: een zwaardere bas, een warmere echo, en een publiek dat voor één avond gelooft dat de woestijn daadwerkelijk leeft. En dat is knap. Want laten we eerlijk zijn: “Die Wüste lebt” is geen wereldhit, maar eerder een vergeten paragraaf in het boek “Duitse synthpop voor gevorderden”.
Het is tragisch, pompeus en charmant tegelijk. Geen nummer dat je opzet voor een romantisch diner, tenzij je date fan is van obscure sciencefiction en stofstormen in D-mineur. Maar ergens tussen de plastic palmbomen en de rookmachine gloeit daar ineens iets echts.
📀 Cijfer: 7,0
📈 Hitpotentie: 5,2 (live vooral voor fans met zonnehoed en retro-T-shirt)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten