Er zijn nummers die je niet beluistert, maar waarin je even mag wonen. Days Gone By is er zo één. Midlake fluit niet naar de toekomst, ze fluisteren naar het verleden. Alles ademt tijd, vertraging, verdwijnen — alsof je door een fotoalbum bladert waar de kleuren net beginnen te vervagen.
De gitaren zijn melancholiek zonder te janken, de stem broos zonder te breken. Het voelt alsof je door een bos loopt waar de herfstbladeren expres blijven liggen. En ja, je hoort invloeden van Sufjan Stevens en Fleet Foxes, maar het is wel degelijk Midlake — dat typische Texaanse mijmeren over dingen die niet meer zijn, maar nog wel pijn doen.
In Nederland zouden we er het liefst een fietstocht met miezerregen en een te sterke koffie aan vastplakken. Maar zelfs zonder beeld komt dit nummer binnen. Je hoeft het niet uit te leggen. Je hoeft alleen maar te luisteren. En daarna nog een keer.
Cijfer: 8,5
Hitpotentie: 7,2
🍂 Voor wie niet altijd vooruit hoeft. Soms is stilstaan veel mooier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten