Er zijn liedjes die klinken als een nostalgische brief zonder adres, en Now That You’re Gone is er zo één. Nation of Language doet hier precies wat ze al drie albums lang doen: ze duwen je zachtjes terug naar 1982, trekken een dikke trui over je hoofd en zetten een koptelefoon op met alleen maar verdriet, verlangen en Roland-synths. Het klinkt als dansen in een verlaten metrostation – met je handen in je zakken en je hoofd in een wolk van melancholie.
De baslijn loopt als een nerveuze hartslag, en de zang van Ian Devaney is meer fluisteren dan zingen, alsof hij niet te veel ruimte in wil nemen in een wereld die hem al verlaten heeft. Het refrein zweeft net onder de radar, als een geliefde die nooit echt goed afscheid heeft genomen. En ergens, diep in de verte, hoor je inderdaad een echo van Jo Lemaire & Flouze – Je Suis Venue Te Dire Que Je M’en Vais. Niet als directe invloed, maar als geestverwant. Dezelfde kilte, dezelfde elegantie in het weggaan. Alleen Jo deed het met een Frans accent en eyeliner, Nation of Language doet het met echo en reverb.
Het is postpunk voor mensen die liever fluisteren dan schreeuwen. Perfect voor een druilerige dinsdagmiddag waarop je je afvraagt waarom sommige liefdes alleen op papier lijken te bestaan.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 7,3
🕯️ Kleine Verrassing: melancholie in neonverpakking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten