Er zijn momenten in het leven waarop je denkt: “Had ik dit moeten horen?” Dit is er zo één. Once Before I Go, oorspronkelijk van de flamboyante Australische zanger Peter Allen, is een emotionele ballad over afscheid, herinneringen en melancholie. In de handen van Barry Manilow wordt het… tja… een soort muzikaal zwanenmeer met kapotte vleugel.
Het probleem begint bij de stem. Manilow klinkt niet ouder of doorleefder – nee, hij klinkt alsof hij stiekem de verkeerde microfoon heeft gepakt. Een microfoon met vocale autotune die ontworpen is om geesten op te roepen. Zijn stem schuurt, kraakt, zakt soms weg en wordt dan weer zo opgepoetst dat het lijkt alsof hij door een stofzuiger zingt. Je vraagt je af: waar is Barry gebleven? Of wie dit überhaupt is.
De productie probeert het te redden met strijkers en een flinke dosis galm, maar het blijft een doekje voor het bloeden. De emotie van het origineel – rauw, persoonlijk, bijna breekbaar – is hier vervangen door iets dat klinkt als een musicalauditie om half acht 's ochtends na een slechte nacht.
Barry, we houden van je, maar deze was er één te veel. Misschien Once Before I Go, maar dan wel… echt gaan.
Cijfer: 4,2
Hitpotentie: 2,1 – Alleen voor mensen die per ongeluk op “play” drukken tijdens het afstoffen van hun jaren '80 playlist.
Quote van de week: "Zelfs de backing vocals lijken zich af te vragen wat hier gebeurt."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten