Charlotte Gainsbourg zal altijd “de dochter van” blijven. Dochter van Serge, muze van, actrice in, zangeres naast. Het etiket plakt zo hard dat het inmiddels bijna onderdeel van haar stemgeluid is geworden. Blurry Moon klinkt dan ook precies zoals je verwacht: mysterieus, sensueel, maar met een soort melancholie die nooit helemaal van haarzelf lijkt.
De productie is dromerig, zwevend tussen nachtpop en arthouse-soundtrack. Een piano die net te zacht is ingespeeld, fluisterende synths, en haar kenmerkende fluisterzang die meer suggereert dan dat ze werkelijk zingt. Het voelt alsof Gainsbourg je niet toespreekt, maar iets in je oor vertrouwt waar je eigenlijk geen recht op hebt.
Toch is Blurry Moon meer dan een stamboomboodschap. Het is een nummer dat een eigen wereld creëert: vaag, wazig, maar intrigerend. Alsof je naar de maan kijkt door beslagen ramen. Je ziet niet alles, maar dat maakt het juist spannend.
De valkuil? Het blijft soms té veilig hangen in esthetiek. Mooi, maar braaf. Mysterieus, maar voorspelbaar. Het is Charlotte op haar best én haar zwakst: altijd elegant, maar nooit gevaarlijk.
📀 Cijfer: 7,4
📈 Hitpotentie: 6,9
🌙 De dochter van… maar dit is haar eigen fluisterende maanlicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten