Het begint met een beat die zo ongevaarlijk is dat zelfs de ochtendshow van Sky Radio zich afvraagt of het niet wat spannender mag.
Daarboven zingen de drie Jonas Brothers alsof ze net uit de tandartsstoel komen:
strak, wit, gevoelloos.
“I Can’t Lose” is geen liefdeslied.
Het is een marketingstrategie met autotune.
Een natte droom voor het algoritme.
En misschien ook voor een deel van de gays —
maar dan wel met oordoppen in.
Want dit nummer heeft minder body dan een vegetarische slagerij op zondag.
De tekst is een optelsom van niets:
ik kan niet verliezen, ik sta voor je klaar, ik wil je niet kwijt.
Dat soort zinnen.
Alsof ze ChatGPT op de stand "romantisch oppervlakkig" hebben gezet.
(Geen zorgen — deze recensie komt uit een ander soort processor.)
En muzikaal?
Strijkers, synths, een knikje naar funk,
maar alles zo gepolijst dat zelfs George Michael er een beetje jeuk van zou krijgen.
Wat rest is een veilig, glad en volstrekt vergetelijk poplied.
Op Spotify zal het best clicks genereren.
Op je netvlies blijft alleen het glimmende haar hangen.
Cijfer: 4,2
Hitpotentie: 6,3
Zingen over niet kunnen verliezen is ironisch,
als je als luisteraar alleen maar tijd verliest.
Laat dit vooral aanstaan in de Zara — daar past het perfect tussen de rekken beige truien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten