Wolf Alice doet het weer.
Een nummer uitbrengen dat klinkt als een broeierige blik in de spiegel,
tijdens een avond die net iets te intiem is geworden om onschuldig te blijven.
“Just Two Girls” is geen lofzang.
Het is een spanningsveld op gitaar,
een schurende ode aan vriendschap, verlangen en alles ertussenin —
zonder dat iemand het hardop hoeft uit te spreken.
Ellie Rowsell zingt alsof ze het zelf nog niet helemaal weet.
Alsof ze fluistert tegen iemand die net iets te dichtbij staat,
terwijl op de achtergrond een gitaar dreigt uit te barsten, maar het nét niet doet.
Totdat het wél gebeurt.
De coupletten bouwen zich langzaam op —
lichtjes vervormd, zwoel, alsof het geluid onder water wordt gehouden.
En dan: die explosie in het refrein.
Niet groots. Niet pompeus.
Maar precies fel genoeg om je hartslag te laten versnellen.
Wolf Alice doet wat The Cranberries, PJ Harvey en zelfs Portishead nooit helemaal deden:
ze combineren zacht geweld met scherpe observaties,
zonder er een pamflet van te maken.
“Just Two Girls” is geen lesbisch liefdeslied.
En het is geen feministisch statement.
Het is gewoon wat het is:
een gevaarlijk mooi nummer dat alles en niets zegt.
Tegelijk.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 7,9
🌫️ Tussen droom en dreiging. Twee meisjes. Eén meesterlijke spanningsboog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten