Vince Clarke doet hier wat alleen Vince Clarke kan:
hij haalt de dansvloer onder je voeten vandaan en legt er iets anders voor terug —
een spiegel.
Niet om jezelf in te bewonderen, maar om in te verdwijnen.
De originele track was upbeat, springerig, klaar voor een pride-parade.
Maar Vince draait ’m binnenstebuiten,
smeert de kleuren uit tot een diepe, synthetische mijmering,
en laat de baslijn zuchten alsof zelfs de machines moe zijn van het feesten.
Andy Bell, altijd al een stem die meer kon dragen dan glitter,
wordt hier plotsklaps de verteller van een melancholisch sci-fi sprookje.
De drums?
Ze denderen als glitchy hartslagen in slow motion.
De gitaren?
Een echo van iets wat ooit elektrisch en urgent was,
nu contemplatief en bijna troostend.
Dit is geen remix.
Dit is herinterpretatie.
Of beter: ontmanteling met liefde.
Een soort sonische IKEA-handleiding voor wat een popsong ook had kunnen zijn,
als de zanger veertig was in plaats van twintig.
Het is de soundtrack van iemand die in zijn oude discobol kijkt
en daar iets nieuws in ziet glinsteren.
Niet nostalgie.
Maar synth-futurisme, met gevoel.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 7,2
🕺 Voor fans van tranen-met-glitter en retro met een ziel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten