Het begint als een belofte. Een naam als The Suburbs doet denken aan Arcade Fire-achtige grandeur, jeugdsentiment, melancholie in straatlantaarnlicht. Maar nee, Ruel heeft gekozen voor de versie zonder de diepgang, zonder de urgentie, zonder de wanhoop. Dit is de suburb waar zelfs de pizzakoerier de weg kwijt raakt van verveling.
De stem is mooi, technisch goed, een beetje zoals je buurjongen die op zaterdag auditie doet voor The Voice Kids en dan net niet doorgaat omdat “het gevoel ontbreekt.” Het nummer dobbert netjes tussen gitaarlijntjes en prefab emoties. Je hoort dat er over is nagedacht. Teveel zelfs.
En dan de tekst. Hij loopt door de buitenwijken, denkt aan vroeger, en je voelt… niets. Geen zucht, geen dreiging, geen knoop in je maag. Alleen de gedachte: Ja Ruel, wij hebben ook in buitenwijken gewoond. Het was ook niet spannend. En?
Het is niet slecht. Maar het is ook niet goed. Het is precies het soort nummer dat je hoort in een Netflix-drama, vlak voor de aftiteling, waarna je denkt: wat was dat liedje ook alweer?
📀 Cijfer: ★★½
📈 Hitpotentie: 5,6
Voor in de Spotify-playlist "Lo-fi suburban moods" die je nooit afluistert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten