Er zijn nummers die klinken alsof ze speciaal zijn geschreven voor een dramatische scène in een arthousefilm waarin niemand praat, maar wel heel veel wordt gezucht.
“Woman Of Faces” is zo’n nummer.
Celeste heeft een stem die zachtjes over je huid strijkt —
alsof Amy Winehouse haar notities fluisterend achterliet in een Victoriaanse theekop.
Maar deze keer voelt het aan als een mooie jas in de etalage die je uiteindelijk toch niet koopt.
Want je weet: het staat chique, maar het zit niet lekker.
De piano tikt voorzichtig,
de strijkers klinken alsof ze met handschoentjes zijn ingespeeld,
en alles ruikt naar Britse klasse met een Netflix-sausje.
Je hóórt gewoon de aftiteling meelopen.
Maar dat is ook meteen het probleem.
Het is té filmisch. Té correct. Té veilig.
Je hoopt op een emotionele uithaal, een schurende rand,
maar alles blijft binnen de lijntjes —
alsof de studio Celeste heeft gevraagd:
“Zou je dit lied kunnen zingen alsof je niemand wilt storen?”
Prachtige stem. Mooie productie.
Maar het mist lef. Het mist een gezicht.
En voor een nummer dat “Woman of Faces” heet, is dat best ironisch.
Cijfer: 6,7
Hitpotentie: 5,5
🎬 Filmisch perfect, muzikaal te beleefd. Mooie achtergrondmuziek voor een traan die niet komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten