Eefje zingt. En de tijd staat stil.
Of nou ja, hij schuifelt een beetje naar achteren. Naar een plek waar het nog stil mocht zijn.
Waar je “normaal” gewoon vond dat iemand je hand pakte zonder eerst drie keer te appen of het mocht.
“Normaal Toen” is geen liedje. Het is een herinnering die niet terugbelt.
Alles klinkt als mist boven een weiland waar vroeger iets belangrijks gebeurde,
maar niemand meer weet wat precies.
Het is traag, pulserend, bijna obstinaat in hoe weinig het wil behagen —
en daardoor juist zo ongemakkelijk eerlijk.
Eefje laat woorden vallen als porselein in slow motion.
Soms rijmt het, soms raakt het, soms begrijp je het pas na de vierde luisterbeurt —
maar het blijft hangen, zoals oud verdriet dat eigenlijk te mooi is geworden om weg te gooien.
En de productie?
Synthesizers zo wollig als een IKEA-deken,
baslijnen die zich gedragen alsof ze net een burn-out gehad hebben,
en dan die stem.
Alsof iemand een glas water inschenkt,
maar je hoort meteen: dit is uit een bergbeek, niet uit de kraan.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 7,3
🌫 Normaal Toen is het nieuwe Onwennig Nu. En dat is precies de bedoeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten