Soms klinkt een nummer als een huilbui in slow motion.
Cursive is er zo een.
Een muzikaal zelfgesprek tussen Matt Maeson en Manchester Orchestra,
alsof twee ex-gelovigen elkaar in de kroeg weer tegenkomen
en besluiten de ellende nog één keer samen van zich af te zingen.
De gitaarlijn snijdt zonder bloed.
De productie blijft ruw, zonder effectbejag.
Maeson zingt alsof hij zijn eigen dagboek verscheurt
terwijl Andy Hull van Manchester Orchestra datzelfde dagboek
in brand steekt met de woorden “maar ik hou nog wel van je hoor.”
Cursive is meer dan een duet.
Het is een worsteling met identiteit, schuldgevoel
en het soort zelftwijfel dat je alleen kunt zingen
als je het al honderd keer hebt gevoeld.
En dat refrein? Dat blijft hangen.
Niet omdat het catchy is,
maar omdat het klinkt als de echo van iets wat je zelf ooit gedacht hebt
toen niemand luisterde.
Cijfer: 8,6
Hitpotentie: 7,9
✍️ Schrijf je pijn in cursief. En zing het er daarna uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten