De band die ooit met “Sweet Disposition” hele generaties festivalgangers in een zomerse staat van euforie bracht, keert terug. Maar met minder zon en meer schaduw. “Giving Up Air” is een song die klinkt alsof hij net wakker is geworden uit een iets te lange winterslaap. Alles zit erin: de galmende gitaarlijnen, de echo’s van een stadion dat al lang leeg is, en natuurlijk de immer zwevende falset van Dougy Mandagi. Maar toch… is het alsof de lucht een beetje opraakt.
De productie is strak. Té strak misschien. De emotie wordt keurig afgemeten, met een pipetje op de juiste plek gedruppeld. En dat terwijl de tekst snakt naar adem, naar ruimte. Naar lucht. Naar een explosie die niet komt. Het voelt als de soundtrack van een grote persoonlijke doorbraak — op papier. Maar muzikaal blijft het wat hangen in dezelfde ruimte waar Editors en White Lies ooit uit probeerden te breken.
Toch, er zit iets in. Een melancholie die blijft hangen. Een refrein dat zich langzaam vastzet in je brein, zonder dat je het doorhebt. Misschien is dat ook de kracht van deze band: ze hoeven niet altijd te schreeuwen om gehoord te worden. Maar een beetje meer risico had gemogen. We weten dat ze het kunnen. En misschien is dat wel het frustrerende aan “Giving Up Air”: het is mooi, maar je hoort wat er had kunnen zijn.
📀 Cijfer: 7,1
📈 Hitpotentie: 6,5
🌫️ Voor wie nog twijfelt of ie naar buiten moet of toch op de bank blijft zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten