Ásgeir is terug. En ja hoor: de stem is nog steeds dromerig, de synths zweven als altijd en de sfeer is zoals we hem kennen: een beetje mistig, een beetje melancholisch, maar ook iets te netjes. “Ferris Wheel” draait precies zoals je verwacht. Geen looping, geen schokkende bochten, geen vuurwerk — gewoon een keurig rondje. En dat is misschien wel het probleem.
Er sluipt dit keer een vage Americana-sfeer in — steel strings aan de horizon, een beetje roadtrip in IJslandse slowmotion. Je hoort bijna hoe hij met de ramen open door een leeg landschap rijdt, op zoek naar iets dat hij allang heeft gevonden. Mooi? Jazeker. Spannend? Niet echt.
Ásgeir weet wat werkt. Maar na al die jaren voelt het ook een beetje als een muzikale Ferris Wheel: je komt precies uit waar je begonnen bent.
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 6,9
🎡 Voor wie graag nog eens hetzelfde rondje draait, maar dan met uitzicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten