Bear’s Den doet wat Bear’s Den altijd doet:
sfeervol mijmeren over wat verloren ging,
en over wat waarschijnlijk nooit echt van jou was.
Maar Promiser is anders. Er zit een scherp randje onder het zachte deken.
Alsof ze deze keer niet alleen troosten, maar ook iets terug durven eisen.
De stem is kwetsbaar, zonder week te worden.
Een beetje zoals een man die nét niet huilt, maar wel je hand vastpakt.
De instrumentatie kabbelt eerst, met piano’s die fluisteren
en strijkers die het verdriet voor je verwoorden.
Maar halverwege komt er een soort houvast bij: een ritme, een overtuiging.
Alsof ze zeggen: we hebben misschien niks, maar we zijn er nog wel.
Het is niet wereldschokkend vernieuwend.
Maar het is wel precies goed.
Zoals een belofte van iemand die je net genoeg vertrouwt om het nog één keer te proberen.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 7,4
🪵 Geen revolutie. Wel herkenning. En soms is dat genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten