“Alsof Oscar Wilde en Belle & Sebastian samen op de thee zijn geweest.”
Neil Hannon is terug. En zoals altijd komt hij niet gewoon binnen, hij arriveert — met een stok, een glimlach, en een melodie die net zo ironisch is als oprecht. Rainy Sunday Afternoon is een album zoals je oude brieven van een ex terugleest: met weemoed, een glimlach, en net iets te veel zelfspot.
De titeltrack klinkt als een muzikale pastiche van regen op de ramen, een verloren liefde, en een kop Earl Grey die nét iets te lang heeft getrokken. Alles op dit album is doordrenkt van Britse elegantie: rijke orkestraties, piano’s die klinken alsof ze in een met leer bekleed salon gespeeld worden, en teksten vol zinnen die je op een porseleinen tegeltje zou willen laten drukken.
Maar vergis je niet. Achter de satijnen stem van Hannon schuilt een messcherpe blik op de wereld. Elk nummer is een kort verhaal, een kleine opera, een theatraal gebaar naar de banaliteit van het bestaan. En toch blijf je luisteren, glimlachend, omdat The Divine Comedy nooit cynisch wordt. Het blijft charmant, warm en onmiskenbaar stijlvol — zelfs als hij zingt over falen, regen, en het gebrek aan thee.
De productie is prachtig klassiek, maar hier en daar voel je ook dat Hannon weet dat het 2025 is. Geen schokkende modernisering, maar wel genoeg subtiliteit in sound en ritme om niet volledig in de vintage-val te trappen. Het is een beetje alsof je iemand in driedelig pak ziet dansen op elektronische beats — wonderlijk elegant, met oprechte humor.
📀 Cijfer: ★★★★☆
📈 Hitpotentie: 8,0
Voor melancholici met een voorliefde voor literatuur en muziek die glimlacht met één traan in het oog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten