Het is 5 uur ‘s ochtends. Je ligt wakker. Niet omdat je wilde, maar omdat je brein vindt dat het nu een goed moment is om alles opnieuw te overdenken. Dan komt Amber Run. En ineens voelt het allemaal logisch.
5AM is geen liedje, het is een kamer. Eén met zachte muren, diffuus licht en precies genoeg echo om de leegte gezellig te maken. De stem van zanger Joe Keogh zwerft ergens tussen hoop en melancholie, zoals een kat die niet weet of hij naar buiten wil of toch liever bij de verwarming blijft zitten.
De opbouw is briljant in zijn traagheid. Het nummer begint klein – alsof het zich verontschuldigt dat het bestaat – maar groeit langzaam naar een meeslepende climax. Zonder geweld. Zonder opsmuk. Alleen maar sfeer, gevoel en een tikje Britse tragiek. Denk Bon Iver zonder baard, of Coldplay voordat ze met confetti begonnen te gooien.
En ja, het is misschien allemaal nét iets te mooi. Te perfect getimed voor die ene scène in een Netflix-drama waar iemand in slow motion uit een taxi stapt. Maar dat vergeef je het nummer graag, want in de kern is het oprecht. Geen bombast. Geen trucjes. Alleen pure, rimpelloze emotie.
📀 Cijfer: 8,4
📈 Hitpotentie: 7,1 – Geen hit op Qmusic, wél op een regenachtige zondag met een kop thee en een gebroken hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten