Het begint zacht, bijna beleefd.
Alsof Florence Road je eerst vriendelijk vraagt of je klaar bent voor wat komt.
Dat ben je niet.
Want Break The Girl is géén vrolijk meezingertje.
Het is het muzikale equivalent van na regen geen zonneschijn,
maar nog een bui —
maar dan wel met een prachtig akkoordenschema.
De zang is kwetsbaar, maar niet breekbaar.
Een stem met net genoeg scheurtjes om geloofwaardig te zijn,
zonder ooit vals te klinken.
Het klinkt als iemand die al te lang niets gezegd heeft
en ineens alles wil uitleggen in drie minuten en 42 seconden.
De tekst is poëtisch,
of op zijn minst een poging daartoe.
“Break the girl before the girl breaks you”
is het soort zin waar je op een regenachtige dag op kunt kauwen.
Wat betekent het?
Geen idee.
Maar het voelt zwaar.
En dat is tegenwoordig al heel wat.
De band eromheen houdt het netjes:
lichte echo’s van Daughter, wat London Grammar-invloeden,
en halverwege een bescheiden crescendo dat net geen explosie wordt.
Florence Road kiest niet voor schreeuwen,
maar voor fluisteren met nadruk.
En dat werkt.
Tot op zekere hoogte.
Want het is goed,
maar niet grensverleggend.
Mooi,
maar niet onmisbaar.
Een beetje als een goed boek in een te stille boekwinkel:
je moet het nét tegenkomen.
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 6,5
“Break The Girl” is een lied dat niet hard bonkt op de deur,
maar zachtjes klopt.
En als je open doet, blijkt het best een mooi gesprek te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten