Een nummer als een verlaten stadion na een concert van U2.
Het licht flikkert nog na, de echo van het refrein dwaalt door de tribunes,
en ergens zit nog een roadie op de vloer, starend naar niets.
Dát gevoel krijg je van Tears of a Nation.
The Dears grijpen terug naar een glorieus soort pathos
waar je vroeger hele regenachtige dagen aan kon ophangen.
Er zit iets van U2’s “With or Without You” in de opbouw,
iets van I Will Follow in de drumroffels,
en een vleugje Interpol-melancholie in de stem van Murray Lightburn —
alsof Morrissey eindelijk geleerd heeft empathie te veinzen.
Maar dit is geen simpele retro-oefening.
De productie is kraakhelder, de gitaren durven groot te zijn zonder te schreeuwen,
en dat koortje op het einde —
alsof iemand besloten heeft dat de wereld nog een klein beetje hoop verdient,
maar dan wel op bandcamp-schaal.
De tekst?
Oprecht. Bijna pijnlijk.
Een natie die huilt, maar niemand weet waar de zakdoeken liggen.
Politiek zonder slogans, emotie zonder drama.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 7,6
🕊 Het zou zomaar de soundtrack kunnen zijn van een film die nooit gemaakt is,
maar die je toch blijft onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten