Het begint als een kalme brief aan het leven. Een soort akoestisch vaarwel met een piano die klinkt alsof hij net uit een regenbui is gekropen. Zanger Simon Neil mompelt meer dan hij zingt. Je denkt: oké, dit wordt een introspectieve afsluiter voor een album vol rockgeweld.
Maar dan.
Halverwege ontploft het hele spul alsnog alsof iemand per ongeluk op de noodknop is gaan zitten. Drums die uit het niets binnenstormen. Gitaarriffs die door het decor scheuren als een verdwaalde stormram. “Goodbye”, schreeuwt Neil plotseling, niet als afscheid, maar als een aanklacht. Tegen wat precies? Waarschijnlijk alles. Of niets.
Kortom: typisch Biffy. Zacht beginnen, hard eindigen. Zoals een relatie die te lang duurde.
“Goodbye? Het klonk even als berusting. Tot het je ineens in je gezicht begon te beuken.”
🎧 Cijfer: 8,0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten