De titel klinkt als een briefje op een koelkast dat je pas vindt als ze al weg is.
"Du hast in mein Herz gemalt" — het is de soort zin die je óf kitsch vindt, óf hartverscheurend.
Of allebei.
En precies dat zit ook in het nummer.
Betterov zingt alsof hij nog net niet schreeuwt.
Zijn stem zit ergens tussen wanhoop en controle,
alsof hij op het punt staat om het te verliezen — maar er eerst nog even een lied over maakt.
En dat werkt.
Want onder die emotionele intensiteit ligt een melodie die onbeschaamd groot durft te zijn.
Zoals Keane dat ooit deed.
Maar dan op Duitse wandelschoenen,
door de modder.
De piano is aanwezig, maar wordt overstemd door een gitaarmuur die steeds dichter naar je toe schuift.
De drums beuken, maar niet zonder richting.
En dan komt dat refrein.
Dat refrein.
Alsof je hart volgetekend wordt met krijt.
Mooi. Maar uitwisbaar.
De kracht van het nummer zit in de balans tussen kwetsbaarheid en bombast.
Het is grootser dan je zou verwachten van een Duitstalige alternatieve singer-songwriter,
maar het blijft eerlijk.
Geen poespas. Geen synths met glitters.
Alleen rauwe emotie, recht in het gezicht.
En dat mag soms best.
Het is ook zo’n nummer dat live nog beter zal klinken.
In een kleine zaal,
licht zwetend,
met vijftig mensen die elke zin meebrullen alsof het hun dagboek is.
En daarna weer stil naar huis fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten