Laten we eerlijk zijn: de bandnaam klinkt nog steeds alsof je een bordspel in de regen probeert uit te leggen.
En de songtitel past niet eens op een post-it.
Maar toch: Of Monsters and Men doen waar ze goed in zijn — en in dit geval zelfs iets meer dan dat.
“The Towering Skyscraper At The End Of The Road” klinkt als een dromerige roadtrip naar een plek die niet bestaat.
Een melancholische eindbestemming met een lift naar nergens.
De band bouwt het nummer langzaam op, als een mistige bergweg.
Geen haast. Geen explosies. Geen overbodige uithalen.
Alleen een stem die ergens tussen hoop en berusting hangt,
en synths die klinken alsof Sigur Rós hun synthesizers heeft uitgeleend.
De tekst is abstract, maar raak.
Een soort IJslandse haiku op antidepressiva.
Het gaat waarschijnlijk over verlies. Of over doorzetten. Of over wachten op iets dat niet komt.
Of alles tegelijk.
En precies daarin ligt de kracht.
De productie is breekbaar maar zelfverzekerd.
Elke pauze lijkt met opzet gekozen.
Elke klank ademt richting.
Alsof de band je heel bewust niet precies vertelt waar je bent —
maar je wel uitnodigt om daar stil te blijven staan.
“The Towering Skyscraper...” is geen hit, en wil dat ook niet zijn.
Het is geen single voor op repeat, maar een soundtrack voor net na het nieuws
als je in de spiegel kijkt en denkt: tja.
Maar wie zich eraan overgeeft,
krijgt iets moois terug.
Rust.
Verstilling.
En een melodie die blijft hangen als een herinnering aan iets wat misschien nooit is gebeurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten