Als je Damon Albarn en Sparks in een studio zet, krijg je geen liedje.
Dan krijg je een absurdistisch muziekpaleis waar de muren meezingen,
de stoelen dansen en de dictator in kwestie een confettikanon afvuurt.
The Happy Dictator is precies wat je hoopt — en vreest.
Een catchy oorwurm met een kwaadaardige grijns.
Damon drawlt zich charmant door een dystopie heen,
terwijl Sparks de bureaucratie voorziet van koortjes met jazzhands.
Het is funky, het is ironisch, het is muzikaal politiek theater
zoals alleen de Britten dat kunnen:
dansbaar én zorgwekkend tegelijk.
De tekst laat zich lezen als een campagneposter uit een Orwell-boek:
"Smile or be re-educated."
Maar dan met een synthesizer.
En een refrein dat je mee zit te zingen voor je doorhebt dat het over onderdrukking gaat.
Happy Dictator, happy life?
Een briljante puinhoop met opzet.
En de perfecte soundtrack voor een toekomst waarin we
allemaal verplicht gelukkig moeten zijn.
Cijfer: 8,5
🐵🎩 Lang leve de dictator. Maar wel op de dansvloer.Hitpotentie: 8,9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten