Alsof The Cranberries hun Ierse roots herontdekt hebben op een regenachtig festival in Bretagne, met een violist die net te vaak naar The Pogues geluisterd heeft, en een zangeres die denkt: “ik doe gewoon, dan doe ik al gek genoeg.”
Mên An Tol is zo’n band die uit het niets lijkt te komen, maar waarvan je bij het luisteren denkt: “die hebben al twintig jaar geoefend in een stenen schuur.” De instrumentatie is rijk, zonder overdaad. Denk flarden van The Waterboys, maar dan zonder het stadiongevoel. Denk traditioneel, maar dan zonder wollige truien. En dat is al een prestatie op zich.
De titeltrack “This Land” klinkt alsof iemand met beide voeten in de klei staat, maar wel met een goed gevoel voor melodie. De teksten zijn klassiek – een beetje te veel regen, te veel herinneringen aan velden, rivieren en gemiste kansen – maar door de stem van de zangeres wordt het nooit te zwaar. Zij sleept je mee, zelfs al heb je geen idee waar je heen moet.
Sommige nummers lijken even stil te vallen in hun eigen sfeer, maar net op tijd komt dan weer een opzwepend arrangement of een melancholieke vioolsolo die je wakker schudt. Je hoort hier geen revolutie, maar wel overtuiging. En dat is al meer dan je van 80% van de Nederlandse radio kunt zeggen.
Samengevat:
Mên An Tol weet hoe je folk laat klinken als iets dat níet alleen voor boomers of elfenkijkers op Castlefest is. Het is authentiek zonder oubollig te worden, en fris zonder zichzelf te verloochenen. En eerlijk: dat kunnen The Pogues tegenwoordig niet meer zeggen. Die liggen namelijk in coma of zijn dood.
📀 Cijfer: 7,4
📈 Hitpotentie: 6,8 – Niet meteen een TikTok-hit, maar wel iets voor een intiem optreden op Into The Great Wide Open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten