Kingfishr is de band die op een regenachtig Iers festival
tussen twee modderige pinten door plotseling iets raakt.
21 is geen nummer, het is een mijlpaal die verdwaald is geraakt
tussen gitaarpedalen en jeugdtrauma’s.
De zang is raak.
Niet omdat het loepzuiver is,
maar omdat het klinkt alsof iemand eindelijk durft toe te geven
dat hij het ook allemaal niet weet.
De gelijkenis met Manchester Orchestra zit ’m niet alleen in de sound,
maar ook in de opbouw: langzaam kruipend naar een climax
die je voelt aankomen, maar toch binnenkomt als een tik op je borstbeen.
Of een moeder die zegt: “Ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld.”
De gitaren zijn stevig maar melodieus,
alsof Bon Iver per ongeluk in een ruigere indieband is beland
en zich er wonderwel thuisvoelt.
Amerikaans in sfeer, Iers in emotie.
Een combinatie die verrassend goed werkt,
net als pindakaas en sambal — je weet niet waarom, maar het klopt.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 8,0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten