Daphne" van Nile Robinson is een nummer dat op je afkomt als een nette jongen die met zijn handen in zijn zakken een liefdesverklaring stamelt. Alles is oprecht. Alles is verzorgd. En toch blijft het... vlak. Alsof hij net zijn eerste leren jasje aanheeft, maar de tag er nog aan bungelt.
De productie is minimaal en dromerig, met een gitaarlijntje dat zachtjes wiegt op een ritme dat meer fluistert dan beweegt. De tekst wil poëzie zijn, maar strandt vaak in het voorspelbare – denk aan zinnen waar je het woord “hart” en “pijn” al mijlenver ziet aankomen. Nile zingt met gevoel, dat zeker, maar het is het gevoel van iemand die op veilige afstand van de afgrond blijft staan.
Toch heeft het nummer charme. Juist omdat het zo voorzichtig is. Zo niet-gepolijst in z’n bedoelingen. Het is het soort liedje dat je opzet op een late zomeravond wanneer je een beetje melancholie kunt gebruiken, maar niet het risico wilt lopen echt geraakt te worden. Het blijft mooi op de vlakte dobberen.
Het voelt als een demo die nét geen volledige single durft te zijn. Alsof Nile nog op zoek is naar wie hij écht is – en Daphne misschien ook. Maar ergens in dat zoeken schuilt wel iets. Iets puurs.
Cijfer: 7,1
Hitpotentie: 6,4 – Dit nummer vliegt niet, maar zweeft. Heel rustig. Misschien iets té.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten