Als je Blood of Christ hoort, weet je: dit is niet voor bij het kampvuur met marshmallows. Dit is voor koude kerkruïnes, regen die horizontaal waait en een hoofd vol existentiële vragen. Clan of Xymox – het beste exportproduct van Nijmegen sinds de Vierdaagse en de kersenflap – bewijst dat duisternis een kunstvorm is, en geen gimmick met eyeliner.
De track sleept je mee in een trage, pulserende duisternis. Een baslijn die klinkt als een hartslag van iemand die al tien jaar geen zonlicht heeft gezien. Gitaren die eerder huilen dan spelen. En een stem die rechtstreeks uit een klooster met lekkende gotiek lijkt te komen.
Het refrein is allesbehalve meezingbaar – gelukkig maar. Want dit is geen popliedje, dit is een kleine gothmis, opgedragen aan een verloren geloof en een overgebleven gevoel. De tekst is vaag genoeg om mysterieus te zijn, en concreet genoeg om te voelen dat het ergens over gaat. Of dat nou religie is, een ex, of de dood van je favoriete boekwinkel – dat mag je zelf invullen.
Toch voelt het allemaal nooit goedkoop. Geen gothic voor beginners, geen clichékoorzang. Alleen pure, eerlijke melancholie, in een jasje van leer en met een druppel wierook op de revers.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 5,1 – Hoog in de kelder van Paradiso, maar onzichtbaar op Qmusic. Gelukkig maar.
Nijmegen trots: Jazeker. Alsof de Waal even niet stroomde, maar dreunde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten