The Clientele is zo’n band die al twintig jaar hetzelfde doet, en elke keer voelt het alsof je opnieuw thuiskomt in een huis dat altijd een beetje te groot en te leeg is. House on Fire klinkt niet als paniek, maar als contemplatie. Geen gillende sirenes, geen rennende buren, maar een klein vuurtje in de haard dat langzaam oplaait en je hypnotiseert.
De stem van Alasdair MacLean blijft dat fluisterende dagboek: breekbaar, bijna verlegen, maar net krachtig genoeg om je in de song te trekken. De gitaren glinsteren alsof ze door een regenbui heen stralen, en de drums lijken expres op afstand gehouden. Het nummer zweeft, zacht, alsof de brand waarover gezongen wordt meer innerlijk is dan letterlijk.
En toch zit er spanning onder de oppervlakte. Een gevoel dat er meer op het spel staat dan de muziek laat horen. Alsof er achter die zachte melodieën een knetterend gevaar schuilt. Precies die paradox maakt het nummer zo sterk: de schoonheid van iets dat kapotgaat, langzaam en onvermijdelijk.
📀 Cijfer: 8,3
📈 Hitpotentie: 7,2
🔥 Een huis in lichterlaaie, maar dan gefilmd in slow motion met een glimlach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten