En daar is hij dan. De frontman van Måneskin, zonder zijn band, zonder zijn leerjas, maar mét al het drama dat je van hem verwacht. Solitude (No One Understands Me) is geen titel, het is een klaagzang in haakjes. Een emo-dagboek met een Armani-geurtje.
Damiano zingt alsof hij net drie flessen rode wijn heeft leeggejankt op een balkon in Milaan, midden in de nacht, met mascara in zijn hals. De piano is slepend, de strijkers zuigen de lucht uit de kamer, en zijn stem kraakt van de zelfmedelijden. Je voelt de overacting, maar je vergeeft het hem. Want eerlijk: hij meént het wel.
Het is alsof een jonge Freddy Mercury een zelfhulpboek leest van Lana Del Rey. Dat niveau.
Of het briljant is? Nee.
Of het werkt? Ja.
Vooral als je zelf ook net een beetje verlaten bent door de wereld. Of door jezelf.
"No one understands me", zingt hij. Nou Damiano, welkom in de club. Zet je er maar bij.
🎧 Cijfer: 7,6
📈 Hitpotentie: 8,4 – Italiaanse bombast met een gothic glitterrandje. Grote kans op een TikTok-traan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten