Still Corners - The Crying Game (★★★★☆½ )

Cijfer: 8,9 ★★★★☆½
Hitpotentie: 8,2

Er zijn covers die smeken om applaus, en er zijn covers die stil de kamer binnenkomen, de gordijnen sluiten en je pas na drie minuten laten beseffen dat je niet meer ademt. Still Corners kiest gelukkig voor dat tweede. Hun versie van The Crying Game is geen kopie, geen nostalgisch eerbetoon, maar een hypnotiserende heruitvinding — alsof iemand een oude zwart-witfilm heeft laten kleuren in mistige neon.

Het origineel — beroemd geworden door Boy George — was al melancholisch, maar Still Corners maakt er iets etherisch van. De Britse band trekt de emotie uit de jaren tachtig, hangt die in slow motion boven een elektronische afgrond en fluistert: kijk, dit is hoe verdriet klinkt als je het op afstand bekijkt.

De productie is, zoals altijd bij Still Corners, ronduit hypnotiserend. Alles klinkt alsof het onder water is opgenomen — zwevende synths, kabbelende percussie, en die fluisterstem van Tessa Murray, die ergens tussen zucht en gebed balanceert. Ze zingt niet The Crying Game — ze ademt het, langzaam, zorgvuldig, alsof elk woord te breekbaar is om echt uit te spreken.

De kracht van deze cover is de afstand. Waar het origineel het verdriet recht in je gezicht gooide, laat Still Corners het langzaam oplossen in lucht. Het is melancholie zonder drama, pijn zonder wanhoop. De sfeer is filmisch, minimalistisch, en tegelijkertijd diep persoonlijk.

Halverwege hoor je een echo van wat ooit een refrein was. Geen uithalen, geen climax. Gewoon stilte, echo, adem. En juist daardoor raakt het. Dit is de soundtrack van het moment waarop verdriet al voorbij is, maar je het nog niet helemaal durft toe te geven.

De synths glanzen als nat asfalt in de schemering. De gitaar zweeft eromheen als rook. En tegen de laatste minuut denk je: dit is geen crying game, dit is een memory loop — verdriet als een mooi spook dat weigert weg te gaan.

Kortom:
The Crying Game van Still Corners is een zeldzaam geslaagde cover: ingetogen, mysterieus en betoverend mooi.
Geen goedkope nostalgie, maar een herinterpretatie met karakter.

Still Corners bewijst opnieuw dat je een klassieker niet hoeft te herschrijven om hem beter te maken —
je hoeft hem alleen te fluisteren tot hij iets nieuws zegt.

Een prachtig traag, glinsterend stukje droefheid in neonlicht.
En ja — de tranen mogen blijven waar ze zijn.