Cijfer: 8.6
Hitpotentie: 3.3 – Alleen voor mensen die hun gevoelens onder een laag galm bewaren.
Shoegaze is zo'n genre dat je niet hoort, maar over je heen laat spoelen. En Lonely Town is een golf van precies de juiste temperatuur. Steve Queralt (ja, die van Ride) en Emma Anderson (inderdaad, van Lush) bewijzen dat het genre leeft. Of op z’n minst melancholisch ademt door een wollen sjaal.
De muziek is traag, troostrijk en verdwaald — op de best mogelijke manier.
De Sound: dromerig en dwingend traag
Gitaren zwellen aan en verdwijnen weer. De baslijn plakt aan de vloer, de drums stuwen loom naar nergens. Dit is geen poplied. Dit is mist met richting. Queralt tekent een landschap van echo’s, en Emma Anderson zweeft daarboven alsof ze nog steeds niet helemaal is geland sinds 1992.
De Stem: zalig mooi in ongrijpbaarheid
Emma Anderson zingt zoals je je eerste liefde herinnert: zacht, onduidelijk, mooier dan het waarschijnlijk was. Haar stem zit verstopt tussen lagen reverb en afstand — en precies daar hoor je de emotie. Niet uitgesproken, maar voelbaar. Alsof ze zich excuseert voor het feit dat ze je raakt.
Het Oordeel: shoegaze zoals shoegaze bedoeld is
Als Lonely Town een plaats was, is het een dorp waar het altijd herfst is, waar je niemand tegenkomt, maar wel herinneringen hoort fluisteren in de wind.
Cijfer: 8.6 – Lonely Town is een melancholisch meesterwerkje dat niet schreeuwt om aandacht, maar langzaam onder je huid kruipt. Shoegaze in zijn puurste vorm, gezongen door iemand die je niet aankijkt, maar wel begrijpt.
Hitpotentie: 3.3 – Alleen geschikt voor mensen met goede koptelefoons, een lange wandeling en onverwerkt sentiment. En ja, dat zijn er gelukkig nog steeds genoeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten