Cijfer: 5.4
Sterren: ★★ – Vertrouwd, veilig en volkomen vermijdbaar.
Na een periode van stilte en persoonlijke omwegen keert Mumford & Sons terug naar waar ze vandaan kwamen: naar het geluid dat ooit hun handelsmerk was. Helaas voelt Rushmere niet als een comeback, maar als een herhaling. Alsof iemand hun oude albums heeft laten remixen door een algoritme dat getraind is op middelgrote festivalweides en veilige emoties.
De Sound: alles op z’n plek, behalve de vonk
De banjo’s rammelen weer, de koortjes zwellen aan, en Marcus Mumford zingt nog altijd alsof hij net iets verloren is in een storm. Maar waar vroeger urgentie zat, zit nu routine. Het klinkt vertrouwd. En dus: voorspelbaar. Je hoort het allemaal al komen — vanaf track 2.
De Teksten: vol gevoel, maar leeg aan inhoud
Er wordt nog steeds intens gezongen over verlies, liefde, hoop en verwarring. Maar het is dezelfde woordenschat als tien jaar geleden, met nieuwe interpunctie. Je mist een nieuw perspectief. Of überhaupt: iets dat niet voelt als een oefening in formule-pop met een folkfilter.
Het Oordeel: een veilige terugkeer naar niets
Als Rushmere een persoon was, is het iemand die na tien jaar stilte eindelijk weer wat zegt — en dan precies herhaalt wat hij de vorige keer al zei. Alsof er in die stilte eigenlijk niet zo veel gebeurd is.
Cijfer: 5.4 – Rushmere is niet slecht. Het is veel erger: het is overbodig. Mumford & Sons maken precies het album dat hun trouwe fans verwachtten — en precies het album dat niemand nodig had.
Hitpotentie: 6.2 – Eén of twee nummers redden het wel tot de playlist “Acoustic Vibes” op Spotify. Maar impact? Die was er eerder. En beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten