Cijfer: 8.1 – Gotisch drama met theatrale flair. En toch lekker.
Sommige samenwerkingen klinken als iets dat je had kunnen voorspellen na een nacht te veel rode wijn, existentialistische gesprekken en een omgevallen kandelaar. Patrick Wolf en Zola Jesus, twee namen die allebei garant staan voor muziek die je net zo goed met een glas absint en een dichtbundel kunt consumeren. En jawel hoor, met Limboleveren ze precies wat je verwacht — maar dan wél met stijl.
De Sound: Victoriaanse gothic clubnacht meets synthesizerkerk
Het begint direct alsof je een kerk betreedt waar iemand vergeten is de rookmachine uit te zetten. Strijkers zwellen aan, synthesizers draaien rondjes alsof ze bezeten zijn en Patrick Wolf zingt natuurlijk zoals alleen hij dat kan: dramatisch, met nét genoeg vibrato om je af te vragen of hij ergens halverwege een toneelschool is binnengelopen.
Dan komt Zola Jesus erbij, met haar altijd even betoverende, licht onheilspellende stem. Het is alsof je in een duet bent beland tussen Dracula en een operazangeres met electropop-verslaving. Samen creëren ze een bijna filmische sfeer, ergens tussen een kathedraal en een underground club in.
Is het over the top? Uiteraard. Maar het werkt. Je wilt jezelf er gewoon in laten meeslepen, zwarte coltrui aan, kaarsen aan, wereld even uit.
De Tekst: Limbo, En Daar Blijven We Ook
De tekst doet precies wat je verwacht bij een nummer dat Limbo heet. Veel existentialistische zinnen, veel ruimte voor interpretatie, en vooral: niet te concreet worden. Want stel je voor dat je ineens gewoon rechttoe rechtaan zegt wat je bedoelt — dat zou de mystiek verpesten.
Patrick en Zola lijken hier samen vast te zitten in een soort elegant zwevend niemandsland, en wij mogen als luisteraar lekker meedeinen. Begrijpen hoeft niet, voelen mag.
Het Oordeel: Theatraal, Maar Mét Klasse
Als Limbo een persoon was, dan is het die vriend die alleen maar in lange jassen verschijnt, met boeken van obscure filosofen onder zijn arm, en die je uitnodigt voor diners bij kaarslicht waar je gegarandeerd na drie minuten het gesprek over sterfelijkheid hebt. Intens, maar stiekem vind je het heerlijk.
En eerlijk is eerlijk: dit is geen achtergrondmuziek voor je zondagochtend brunch. Dit is een track voor als je zin hebt om je ellendig elegant te voelen. Dat verdient respect. Zeker in een wereld vol Spotify-playlists waar elk refrein dezelfde vier akkoorden heeft.
Cijfer: 8.1 – Dramatisch, bombastisch, en heerlijk duister. Een duet voor mensen die het leven graag met een theatrale zucht ondergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten