Cijfer: 8.7
Hitpotentie: 2.2 – Te mooi voor radio, te rauw voor playlists genaamd ‘Chill Vibes’.
Phoebe Bridgers covert Tom Waits, en dat is meteen gevaarlijk terrein. Want waar Waits graaft in modder, ademt Phoebe vooral mist. Maar precies dáár, in die zachte, bijna afwezige benadering, raakt ze je alsnog frontaal. Georgia Lee is geen liedje, het is een open wond.
De Sound: stilte als middel
Alles klinkt ingehouden. De piano tikt alsof hij niet wakker wil worden. De zang zweeft ergens tussen fluister en breken. Phoebe zingt niet over Georgia Lee — ze verontschuldigt zich bijna dat ze haar nog noemt. En dat is ijzersterk.
De Tekst: de leegte blijft het hardst hangen
De tekst blijft van Waits, maar krijgt hier een andere kleur. Minder schurend, meer glijdend — maar daarom niet minder schrijnend. “Why wasn't God watching?” zingt ze, zonder pathos. Alsof het antwoord al te vaak niet gekomen is.
Het Oordeel: ingetogen sloopwerk
Als Georgia Lee een persoon was, is het iemand die je zachtjes een foto laat zien en dan pas zegt dat het kind erop niet meer leeft. Niet om je te shockeren. Gewoon, omdat het zo is.
Cijfer: 8.7 – Georgia Lee is bij Bridgers geen cover, maar een doorgefluisterde rouwadvertentie op muziek. Geen effectbejag, geen groot gebaar. Alleen het besef dat sommige verhalen beter klinken als ze bijna niet verteld worden.
Hitpotentie: 2.2 – Dit nummer wil geen hit zijn. Het wil alleen bestaan. En dat doet het — keihard, in stilte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten