⭐⭐⭐⭐ (4/5)
Sebastian Schub klinkt op Ruin alsof hij een whiskeybar binnenloopt, een sigaret uitdrukt, en zijn ziel op tafel gooit. Zijn stem? Een brok rauwheid met een randje melancholie, alsof Rag’n’Bone Man en Hozier samen een verloren nacht in Dublin hebben doorgebracht. Dit is pure emotie in de vorm van gruizige vocalen en een bluesy ondertoon die je niet loslaat.
Het nummer bouwt subtiel op – geen bombast, geen overdreven effectbejag. De instrumentatie blijft sfeervol en ingetogen, waardoor Schub alle ruimte krijgt om de luisteraar te grijpen. En dat doet hij. Hij zingt niet alleen over pijn en spijt, hij is de pijn en het spijt.
Toch voelt Ruin op sommige momenten net iets te bekend aan. Het is meeslepend, maar bewandelt paden die anderen al eerder geplaveid hebben. Is dat erg? Niet per se. Soms wil je geen vernieuwing, maar gewoon een stem die recht je hart in scheurt. En dat heeft Schub.
Kortom: perfect voor een regenachtige avond, een goed glas whisky en een klein beetje zelfmedelijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten