Cijfer: 7.9 – De muzikale versie van een ouderwetse ansichtkaart: prachtig, maar de boodschap blijft vaag
My Morning Jacket is zo’n band die al twintig jaar klinkt alsof ze op een eindeloos Amerikaanse roadtrip zitten — ramen open, haren in de wind, existentialisme op de achterbank. En Half A Lifetime? Die gooit er nog een schepje bovenop. Het is een nummer dat voelt alsof je halverwege een langgerekte, melancholische droom bent, met als enige vraag: komen we ooit nog aan?
De Sound: Dromerig, Groots, Maar Afstandelijk
Vanaf de eerste klanken word je een soort muzikale nevel ingetrokken. Alles is mooi, alles zweeft. Jim James zingt weer alsof hij op een berg staat, in gesprek met de maan, en de band bouwt die typische grootse geluidsgolf waar je in kan verdrinken.
Het is klassiek MMJ: psychedelisch randje, vleugje americana, een tikje zweverig, maar altijd netjes binnen het comfort van hun sound. Alleen… soms vraag je je af of ze zélf nog weten waar de reis heen gaat. Het voelt bijna als muziek voor mensen die hun eigen leven observeren vanaf een afstand, onder het motto: Ach, zo erg is het allemaal niet.
De Tekst: Halve Levens, Hele Vaagheid
Laten we eerlijk zijn: een nummer dat Half A Lifetime heet, kun je meteen al indelen bij de categorie ‘veel navelstaren, weinig antwoorden’. De tekst meandert rustig mee met het geluid, filosofeert over vergankelijkheid, keuzes, en — uiteraard — de eindeloze zoektocht naar… ja, naar wat eigenlijk?
Het is poëtisch, maar je krijgt sterk het gevoel dat als je Jim James midden in een zin zou onderbreken met: "Sorry, maar wat bedoel je nou precies?", hij je gewoon zou aankijken en weg zou zweven.
Het Oordeel: Mooi, Maar Niet Schokkend
Als Half A Lifetime een persoon was, dan was het die vriend die altijd zegt dat hij "gewoon even alles op zich laat afkomen" en ondertussen alweer drie jaar in een tussenjaar zit. Heel charmant, spiritueel, maar je vraagt je af of-ie ooit écht ergens aankomt.
Voor de doorgewinterde My Morning Jacket-liefhebber is dit gewoon weer thuiskomen. Alles klinkt zoals het moet, alles klopt. Maar als je had gehoopt dat ze na al die jaren een muzikale zijstraat inslaan of ergens een onverwachte bocht nemen? Vergeet het maar.
Cijfer: 7.9 – Klinkt als de perfecte soundtrack voor wegdromen. Maar verwacht geen schokkende wendingen. Half a lifetime, en toch nog steeds dezelfde route.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten