Cijfer: 6.8 – Bryan Adams, maar dan knapper. En dat is het.
George Pippen levert met Last Damn Thing precies wat je krijgt als je Bryan Adams in 2025 zou uploaden, maar per ongeluk alle spannende randjes vergeet. Het klinkt verzorgd, netjes, classic rock zoals het hoort. Alleen... de gitaren stuwen, maar ze bijten nergens. De drums rammen, maar nooit hard genoeg om wakker van te schrikken.
Het is alsof iemand je uitnodigt voor een wild feest, maar bij binnenkomst blijkt dat er alleen spa rood wordt geschonken.
De Sound: Netjes, keurig, en vooral veilig
Alles klopt technisch: gitaren strak ingespeeld, drums tikken braaf mee, refrein dat je direct mee kunt zingen. Maar je blijft wachten op het moment dat iemand besluit om de boel uit de rails te laten lopen. Dat moment komt niet. Zelfs de solo voelt alsof er van tevoren nog even netjes gevraagd is of het niet te hard mocht.
De Tekst: Rockcliché 101
Relatie op de klippen, hij rijdt weg, zegt "last damn thing" en je weet hoe laat het is. Het soort tekst dat je al na één refrein kunt meebrullen, maar ook zó inwisselbaar dat je het na twee minuten alweer kwijt bent. De bravoure die het genre ooit spannend maakte, ontbreekt volledig.
Het Oordeel: Keurig in leer, keurig in sound
Als Last Damn Thing een persoon was, dan is het die gast die op een festival wel de leren jas draagt, maar ondertussen zonder morren z’n pinpas afgeeft bij de bar. Alles ziet er ruig uit, maar het blijft binnen de perken.
Eerlijk is eerlijk: hij is wel knapper dan Bryan Adams, dat redt het nummer nét van de vergetelheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten