Sommige albums klinken alsof ze speciaal zijn gemaakt voor mensen die om drie uur ’s nachts melancholisch uit het raam staren, met een glas rode wijn in de ene hand en hun gevoelens keurig gerangschikt in de andere. For Melancholy Brunettes (& Sad Women) is precies zo’n album. Michelle Zauner weet hoe ze sfeer moet bouwen. En ze weet vooral hoe ze het allemaal mooi moet houden. Misschien… net iets té mooi.
De Sound: Alles Vloeit, Niks Breekt
Vanaf de eerste seconde is duidelijk: hier zijn geen scherpe randen te bekennen. Alles glijdt geruisloos in elkaar over. Dream pop, shoegaze, een vleugje R&B – alles vloeit, alles past. De productie is zó verzorgd dat je na een tijdje merkt dat je zit te wachten op iets dat onverwacht schuurt. Maar nee. Dit album is als een kamer waar alle meubels op precies de juiste plek staan en niemand ooit op het idee komt om de tafel een keer scheef te zetten.
Net iets té smaakvol. Alsof iemand elke spontane uitbarsting subtiel heeft afgevoerd voor het eindproduct.
De Teksten: Filosofisch Voor De Veilige Rand
Liefde, verlies, zelfreflectie – alles keurig binnen de perken. Het zijn teksten die perfect passen bij je zorgvuldig gecureerde "melancholische zondag"-playlist. Poëtisch, maar nooit gevaarlijk. Het soort zinnen waar je een mooie Instagram-quote van maakt, zonder dat iemand zich er ooit ongemakkelijk bij voelt.
Het Oordeel: Alles klopt, maar nergens woelt het
Als For Melancholy Brunettes (& Sad Women) een persoon was, dan is het die vriend(in) die je altijd bewondert om hun stijlgevoel, hun gevoeligheid, hun perfecte koffieapparaat… maar waar je na een avondje afvraagt of er ook ooit iets onverwachts uit hun handen valt.
Cijfer: 8.0 (★★★½) – Alles klopt, alles keurig, maar misschien wel net iets té smaakvol. Je blijft hopen dat er ergens een vlek komt, een kras, iets wat de boel opschudt. Maar dat blijft uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten