Cijfer: 6.2 – Een paard zonder naam, en een cover zonder reden.
Ja, die Limahl. De man die ooit met Too Shy de new wave-discotheken binnenfladderde, en met Never Ending Story nog nét geen cultheld werd. En nu? Nu neemt hij A Horse with No Name van America onder handen. Of nou ja… onder handschoen. Want warm of stoffig wordt het nergens. Het is alsof iemand je een Mojito serveert in een kartonnen bekertje: het klopt technisch, maar het voelt nergens lekker.
De Sound: Gekookt water in plaats van dorstige woestijn
Het origineel was dorstig, loom, mysterieus. Deze versie is een hittegolf op standje airco. Geen ruw randje, geen muzikale zandkorrel in je ogen. Alles gladgetrokken, steriel geproduceerd en perfect geneutraliseerd — alsof iemand per ongeluk de ziel uit het nummer gefilterd heeft.
De Stem: Limahl zingt, maar waarom?
Zijn stem klinkt alsof hij het zelf ook niet helemaal voelt. Geen drama, geen mysterie. Je mist de onzekere charme van Too Shy en het sprookjesgevoel van Never Ending Story. Nu blijft alleen het geluid van iemand over die “opnieuw relevant” probeert te klinken door een klassieker overnieuw te doen, zonder enige reden behalve dat het mag.
Het Oordeel: Cover zonder kompas
Als deze cover een persoon was, is het iemand die een legendarische roman herschrijft met emoji’s en denkt dat de boodschap hetzelfde blijft. Het is sympathiek bedoeld. Maar overbodig.
Cijfer: 6.2 – Limahl maakt van een legendarisch nummer een brave, zielloze wandeling door de synth-woestijn. Voor iedereen die dacht: "Laat dit maar gewoon met rust" — je had gelijk. Niet elke cover hoeft gemaakt te worden. En als je dan tóch een klassieker doet, zorg dan dat je er iets aan toevoegt. Een ziel bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten