Tamino, de kroonprins van de melancholie, keert terug met Every Dawn’s A Mountain, en je weet eigenlijk al bij het uitkomen wat je krijgt. Een zorgvuldig vormgegeven album vol fluwelen zanglijnen, melancholieke gitaren en teksten waar je literair verantwoorde stiltes bij moet laten vallen.
Dit is geen album om bij af te wassen. Dit is voor de zondagmorgen, kop koffie in de hand, Instagram-filter op je gemoed.
De Sound: Mooier Dan Moedig
Vanaf het eerste nummer weet je dat Tamino zijn sound heeft uitgekristalliseerd. Subtiele akoestiek, strijkers die langzaam om je heen kruipen, en zijn stem die iedere noot voorziet van intentie. Het klinkt allemaal prachtig, zó goed geproduceerd dat elk akkoord voelt als een vel papier waar je niet op durft te schrijven.
Maar dat is meteen het probleem: alles blijft keurig binnen de lijntjes. Het is de muzikale versie van een perfect opgemaakt hotelbed. Comfortabel, ja. Maar je vraagt je toch af: durft iemand hier nog onder te kruipen en het dekbed scheef te trekken?
De Teksten: Poëtisch, Zonder Vuist
Tamino schrijft alsof hij geboren is met een dichtbundel in z’n handen. Mooie metaforen, verwijzingen naar het leven, verlies, introspectie – allemaal keurig gedoseerd. Maar nergens voel je dat hij zijn pen eens dwars over het papier durft te trekken.
Every Dawn’s A Mountain is een titel die uitnodigt tot klimtochten, steile paden, scherpe rotsen. Maar bij elke song krijg je eerder het gevoel dat je comfortabel over een geplaveid pad wandelt, met uitzicht op besneeuwde toppen die je van veilige afstand mag bewonderen.
Het Oordeel: Mooi, Braaf, Doordacht
Als dit album een persoon was, dan was het die vriend die altijd zijn boekenkast keurig op kleur sorteert, zijn koffie met handgemalen bonen zet, en je bij elk gesprek aankijkt met een lichte blik van existentiële weemoed. Je bewondert hem. Maar je weet ook: deze jongen breekt nooit een bord.
Voor liefhebbers van zorgvuldig gearrangeerde melancholie is dit smullen. Maar wie hoopt dat Tamino een keer zijn gitaar door de kamer gooit of zich eens niet inhoudt, blijft toch een beetje op zijn honger zitten.
Cijfer: 7.7 (★★★) – Een fraai, brave singer-songwriterplaat. Alles klopt, alles klinkt, maar nergens struikelt iemand. Muzikale schoonheid zonder rafelrand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten