Cijfer: 8.0 – Veel gevoel, weinig franje. Bon Iver voor mensen die nog weten wat een kampvuur is.
Op Abilene doet Hunter Metts precies wat je hoopt van iemand met een gitaar, een breekbare stem en een voorkeur voor oude folkplaten: hij gooit zijn hart op tafel zonder daar een producer, gospelkoor of wapperend laken bij nodig te hebben. Het is ingetogen, eerlijk en broos. Je hoort: deze man heeft geluisterd naar Bon Iver, Fleet Foxes en al die andere early 2000s melancholiekers, maar in plaats van klakkeloos kopiëren, maakt hij er zijn eigen verstilde versie van.
De Sound: Sober, warm, en zonder kunstgrepen
Geen drums die ineens de hemel in beuken. Geen stem die in acht lagen tegelijk zingt. Gewoon een akoestische gitaar, een paar piano-aanslagen, en een stem die kraakt op precies de juiste momenten. Alsof hij op je veranda staat, net te vroeg in de ochtend.
De Tekst: Klein, maar raak
Geen grote gebaren of beeldspraak waar je een woordenboek voor nodig hebt. Gewoon eerlijke zinnen, rustig uitgesproken. Alles voelt oprecht. Niks hoeft groter te klinken dan het is. En dat werkt.
Het Oordeel: Klein liedje, groot verschil
Als Abilene een persoon was, is het die vriend die niks zegt als je hem belt, maar wél langskomt met koffie en stilte.
Cijfer: 8.0 – Abilene is een lesje in hoe minder meer is. Hunter Metts laat zien dat je geen vijftien producers, vioolsectie of trapbeat nodig hebt om een gevoel over te brengen. Dat ‘kwetsbaarheid’ ook gewoon uit één stem en een gitaar mag bestaan. Luister maar goed, popartiesten met zes lagen autotune en nul ziel: zó doe je dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten