Luke Spiller – The Ending Is Always The Same 🎭 (Cijfer: 6,8)
Ah, Luke Spiller, de flamboyante frontman van The Struts, die nu solo probeert om net zo groots en meeslepend te klinken als in zijn banddagen. En wat krijgen we? Een nummer dat net als de titel al verraadt: voorspelbaar. Dit is de muzikale versie van een romantische komedie waarvan je na vijf minuten al weet wie met wie eindigt. Spannend? Niet echt. Vermakelijk? Mwah.
Spiller’s stem is nog steeds een mix van Freddie Mercury-light en een 80s glamrockzanger die een liter haarspray per uur verbruikt, maar hier ontbreekt de vonk die zijn werk met The Struts zo onweerstaanbaar maakt. The Ending Is Always The Same klinkt degelijk, maar zonder de dramatische flair die je van hem verwacht. De opbouw is keurig, de productie is gladgestreken als een net gestreken blouse, maar het mist een rauw randje. Het voelt een beetje alsof hij in de studio dacht: "Laten we een veilig liedje maken dat iedereen prima vindt." En dat is precies wat het is: prima.
De songtekst? "The ending is always the same, I’m lost in the game." Tja, Luke, als je dat van tevoren al weet, waarom doe je dan überhaupt nog mee? Het is alsof je Monopoly speelt, al ziet dat je broer altijd wint en tóch enthousiast het bord opstelt. Hier hadden we een onverwachte wending willen horen, een muzikale plot twist, maar nee – alles gaat volgens het bekende script.
Conclusie: Dit is een net kapsel zonder rock-'n-roll attitude, een leren jasje zonder scheuren, een vuurwerkshow met alleen sterretjes. Je zult er niemand kwaad mee doen, maar ook niemand écht enthousiast krijgen. Luke Spiller solo? Tot nu toe lijkt het erop dat hij zonder zijn band de magie mist. Misschien tijd om de Struts weer bij elkaar te roepen, want dit voelt als een film waarvan we de afloop al te vaak hebben gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten