Cijfer: 8.2 – Portishead in de polder, met een vleugje Franse filter.
Lilian Hak presenteert haar vijfde album alsof het een exclusieve cocktailkaart is: mysterieuze indie pop-noir, een scheut soul, een shot jazz, een snufje Gainsbourg, en Twin Peaks als kers op de taart. Utrechtser wordt het niet, maar je hoort meteen dat Lilian Hak liever in een donker café in Parijs staat dan op een zonnig terras aan de Oudegracht.
De Sound: Filmisch, broeierig, soms licht beneveld
Vanaf de eerste klanken weet je: dit is geen album dat bedoeld is voor snelle luisterbeurten. Het album klinkt als een soundtrack voor een nacht waarin je teveel hebt nagedacht. Flarden soul, triphop-beats die klinken alsof ze met opzet onder water zijn gemixt, en altijd dat stemgeluid van Hak dat ergens tussen verleidelijk en afstandelijk blijft zweven.
Je voelt de invloeden van Lana del Rey en Portishead, maar dan zonder de Amerikaanse overdaad. Dit is Gainsbourg, maar dan met regen tegen de ruiten van een Utrechtse studio.
De Teksten: Meer sfeer dan boodschap
Het is duidelijk: hier geen rechttoe-rechtaan coupletje-refreintje-werk. Hak fluistert, zingt, trekt je mee in haar wereld. Wat ze precies zegt, maakt eigenlijk niet eens zo veel uit. Het gaat om de sfeer. Als je het album uit hebt, weet je niet of je net een droom of een nachtmerrie hebt meegemaakt. Maar je weet wel dat je ergens bent geweest waar het zachtjes schuurt.
Het Oordeel: Stijlvol, donker, en niet voor mensen die houden van duidelijkheid
Als RESET een persoon was, is het die vriendin die je uitnodigt voor een chique avond, net iets te veel parfum op heeft, en tegen het einde van de avond ineens verdwenen blijkt te zijn zonder uitleg. Intrigerend, mysterieus, maar je moet er wél van houden dat er niet één recht antwoord komt.
Cijfer: 8.2 – Hak levert een broeierige pop-noir plaat af die klinkt als een nachtelijke Franse film, maar dan uit Utrecht. Sfeervol, stijlvol, en perfect voor wie liever wegzinkt dan wakker blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten