Cijfer: 7.6 – De Ierse Britpop-baby van 2025
Sommige bands komen binnen en je denkt meteen: Ah, kijk eens, daar zijn ze. De zonen van Oasis, de neefjes van Suede, de achterneven van Blur. BASHT. (met die punt, want ja, dat moet edgy lijken) doet met Vain precies dat. Ierse band, maar ze dragen hun 90s Britse invloeden als een knalgele regenjas: overduidelijk aanwezig, een tikkeltje too much, maar je moet het ze nageven — het werkt.
De Sound: Parka’s en Sigarettenlucht
Het eerste wat je hoort: gitaarlijnen die zo uit Manchester lijken te zijn geairdropd, stevige drums die in elk indie-kroegje uit de speakers knallen en een zanger die zingt alsof hij óf net gedumpt is óf heel graag wil dat iemand denkt dat hij net gedumpt is. Het ruikt allemaal naar Britpop, zonder dat het muf wordt. Er zit energie in, een soort gecontroleerde arrogantie, zoals je van een band verwacht die duidelijk hun debuutalbum al met stift op Glastonbury’s line-up hebben gekrabbeld.
Je hoort echo’s van Blur, Stone Roses, en als je heel goed luistert misschien zelfs een scheutje early Arctic Monkeys. Maar… het is allemaal zó herkenbaar, dat je je afvraagt of er bij de repetities ooit iemand opgestaan is met de vraag: "Zeg gasten, doen we ook nog iets eigens?"
De Tekst: Vain? Ja, Dat Is Het Eigenlijk Ook
De tekst is een klassiek gevalletje van jong, boos, lichtelijk verveeld en met een flinke scheut zelfreflectie. Vain — ijdel dus. Alsof ze alvast een disclaimer op hun eigen sound hebben geplakt. "We weten dat het allemaal al eens gedaan is, maar kijk ons toch lekker cool zijn."
Het zijn van die teksten die prima op een T-shirt kunnen, zonder dat je écht snapt waar ze over gaan. Maar dat is nou juist het geheim van Britpop, toch?
Het Oordeel: Goed Gelikt, Maar Niet Gevaarlijk
Als Vain een persoon was, dan was het die gast op een feestje met een vintage Adidas-jasje, een sigaret in de mondhoek en een blik alsof hij al drie keer te vroeg volwassen is geworden. Charmant, zeker, maar je hebt ook het idee dat hij zichzelf net iets serieuzer neemt dan nodig.
Voor liefhebbers van Britpop-revival en strak geproduceerde indie-rock is dit absoluut lekker binnenkomen. Maar wie hoopt op iets nieuws, iets écht Iers, iets wat buiten de lijntjes durft te kleuren? Die blijft toch een beetje met lege handen achter.
Cijfer: 7.6 – Stevig, Brits, parkawaardig… maar god, probeer volgend jaar iets minder van je platenkast te kopiëren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten