Vijf jaar. Vijf lange jaren moesten we wachten op nieuw werk van Doves, een band die ooit albums uitbracht met de regelmaat van een goed geoliede Britse regenbui. Maar goed, sommige dingen hebben tijd nodig—en als je dan eindelijk met een album komt dat voelt als een sonische sterrenhemel, dan is het wachten geen straf maar een investering.
Met Constellations For The Lonely keren de Mancunians terug naar hun vertrouwde melancholische grandeur, maar met een extra laagje diepgang en een productie die zo rijk is dat je het haast met een dessertlepel wil oplepelen. Vanaf de eerste noten van opener "Cathedrals of the Mind" weet je: Doves zijn terug in topvorm. De dromerige gitaren, de ruimtelijke drums en de altijd weemoedige stem van Jimi Goodwin voelen als een warme omhelzing op een koude herfstavond.
Het album is een reis langs sterrennevels en vallende dromen, met hoogtepunten als "Lost Souls Reprise", een nummer dat perfect de balans vindt tussen nostalgie en hoop. "Lonely Satellites" bouwt zich laag voor laag op tot een epische climax, terwijl "Signals In The Dark" een subtiele knipoog lijkt naar hun vroege werk, maar dan volwassener, bijna filosofisch.
Toch is het niet alleen maar galmende grootsheid. Doves weten precies wanneer ze gas terug moeten nemen, zoals op het intieme "Silent Fires", waar je elk woord bijna voelt branden. En afsluiter "The Final Transmission" is zo filmisch dat je haast verwacht dat Christopher Nolan opduikt met een script onder zijn arm.
Conclusie: Doves leveren met Constellations For The Lonely een klein meesterwerk af. Geen radicaal nieuwe koers, maar een perfect geperfectioneerde versie van waar ze altijd al goed in waren: grootse melancholie met een gouden randje. Dit album is als sterrenkijken op een heldere nacht—prachtig, rustgevend en tijdloos.
Cijfer: ⭐⭐⭐⭐ (4/5) – We mogen blij zijn dat ze terug zijn. En hopelijk hoeven we geen vijf jaar meer te wachten op de volgende
Geen opmerkingen:
Een reactie posten