Cijfer: 7.5 – Alsof iemand je innerlijke chaos netjes heeft geordend in een indiepop-liedje van drie minuten.
Ben Ellis heeft weer een nummer afgeleverd dat klinkt als het dagboek van elke twintiger die zich na vijf koffies afvraagt hoe hij ooit uit deze mentale hamsterwiel gaat komen. Never Getting Out is eigenlijk precies dat: muzikaal bewijs dat jongvolwassen zijn vooral bestaat uit nadenken over hoe je ‘eruit’ komt, zonder te weten wat ‘er’ precies is.
🎸 De Sound: Springerige Gitaar, Maar Intussen Existentiële Paniek
Het begint lekker uptempo: gitaarlijnen, een beat die je voeten wil laten bewegen en Ellis die vol overtuiging zingt over... tja, vastzitten. De ironie druipt er bijna vanaf. Je zit nog geen halve minuut in het nummer of je denkt: O, dit klinkt vrolijk!Maar dan luister je beter en realiseer je je: Ah, het is eigenlijk een breakdown verpakt als festivalhitje.
Je hoort gewoon hoe hij zichzelf muzikaal uit een mentale fuik probeert te vissen.
📜 De Tekst: Millennials en Generatie Z’s Anthem
Ellis bezingt hoe het voelt om rondjes te draaien in je hoofd, de deur naar ‘volwassen worden’ op een kier, maar nog niet durven doorstappen. Het is alsof hij zegt: “Ik weet dat ik hier weg moet, maar m’n WiFi werkt tenminste nog.”
De zin “Never getting out” had ook prima op een hoodie bij een hippe conceptstore kunnen staan.
🎭 Het Oordeel: Catchy Crisis
Als Never Getting Out een persoon was, dan was het die vriend die altijd zegt dat hij “echt binnenkort even z’n leven op orde gaat krijgen”, terwijl hij voor de derde keer die week met je op het terras belandt.
Het klinkt luchtig, het voelt zwaar – en juist die tegenstelling maakt het lekker.
Cijfer: 7.5 – Een muzikaal energiedrankje met de bijwerking dat je na afloop nog steeds niet weet waar je met je leven naartoe moet. Maar hé, je hebt in elk geval lekker meegedeind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten